Ik heb, denk ik, een mooie verzameling gedichtenbundels. Maar om een gedicht te lezen heb je de juiste omgeving nodig, de correcte combinatie van tijd en ruimte en stilte. Want een gedicht lezen vergt een grotere concentratie, of betrokkenheid, dan het lezen van een roman. Net op gedichtendag is me dat niet gelukt. Om het goed te maken plaats ik hier een prachtig gedicht van Pablo Neruda, met mijn poging tot vertaling.
Soneto XCIV
Si muero sobrevíveme con tanta fuerza pura No quiero que vacilen tu risa ni tus pasos, Es una casa tan grande la ausencia Es una casa tan transparente la ausencia Pablo Neruda, Cien sonetos de amor |
Sonnet XCIV Sterf ik, overleef me dan met zulke pure kracht Ik wil niet dat je glimlach of je stappen wankelen, De afwezigheid is een huis zo groot De afwezigheid is een huis zo doorzichtig vertaling Jan Mariën |











