a common reader

Si muero sobrevíveme con tanta fuerza pura
que despiertes la furia del pálido y del frío,
de sur a sur levanta tus ojos indelebles,
de sol a sol que suene tu boca de guitarra.

No quiero que vacilen tu risa ni tus pasos,
no quiero que se muera mi herencia de alegría,
no llames a mi pecho, estoy ausente.
Vive en mi ausencia como en una casa.

Es una casa tan grande la ausencia
que pasarás en ella a través de los muros
y colgarás los cuadros en el aire.

Es una casa tan transparente la ausencia
que yo sin vida te veré vivir
y si sufres, mi amor, me moriré otra vez.

Pablo Neruda, Cien sonetos de amor

Sonnet XCIV

Sterf ik, overleef me dan met zulke pure kracht
dat je de woede wekt van wat koud en bleek is,
verhef van noord tot zuid je onuitwisbare ogen
en laat de ganse dag je mond klinken als gitaar.

Ik wil niet dat je glimlach of je stappen wankelen,
ik wil niet dat mijn nalatenschap van vreugde sterft,
klop niet aan aan mijn borst, ik ben er niet.
Leef in mijn afwezigzijn als in een huis.

De afwezigheid is een huis zo groot
dat je er zal lopen dwars door de muren
en kaders ophangen in de lucht.

De afwezigheid is een huis zo doorzichtig
dat ik, niet levend, je zal zien leven
en als je lijdt, mijn liefste, nóg eens sterf.

vertaling Jan Mariën